Viajes Andaluces: de uitvalsbasis

Afgelopen maand waren we gedurende twee weken terug in Andalusië. Dit keer niet aan de kust, maar in het binnenland, aan de voet van een resem sierra's, die zich als een hagedis door het landschap slingeren. De regio kreunt onder de economische crisis, maar houdt creatief het hoofd boven water. Andalusiërs zijn een trots volk, met een rijk verleden en een hoopvolle toekomst.

Ik laat jullie mee nagenieten van enkele bijzondere ervaringen. Vandaag: la Escuela del Campo.

In mijn mailbox zat de wegbeschrijving, want ‘de straat heeft niet echt een naam en onze bed and breakfast heeft geen huisnummer’. Daarmee was de toon gezet: La Escuela del Campo, letterlijk vertaald: de school van het platteland, ligt letterlijk in ‘the middle of nowhere’, op ca. 20km van Ronda en een tiental van het schilderachtige Setenil de las Bodegas. Doe geen moeite, je zal de plek niet terugvinden op een kaart, of via Google Maps. Maar het bestààt, en dat is een zegen.

Hoe kies je een vakantiebestemming? In ons geval zijn er twee voorwaarden: het moet een zonnige bestemming zijn én we moeten rust met cultuur kunnen combineren. Maar dan begint gegarandeerd de discussie: Frankrijk? Italië? Marokko? Of terug naar de streek die ons zo wist te bekoren: Andalusië? Het toeval hielp ons een beetje de knoop door te hakken en zo besloten we rond de jaarwisseling: we gaan met de auto naar het zuiden van Spanje. Die drie dagen auto en twee overnachtingen werden uiteindelijk vervangen door een kleine drie uur vliegen naar Málaga en een huurauto ter plaatse.
Vanaf de luchthaven was het een dik uur rijden, vaak langs bochtige wegen door het bergachtige landschap. De auto, met amper 6km op de teller, kreeg meteen zijn vuurdoop. Maar even na de middag zagen we een slank wit torentje boven de helling uit priemen en een bord tussen het graan gaf aan dat we onze bestemming bereikt hadden: ‘La Escuela del Campo, B&B – casa rural’.

De eerste indruk? Eerlijk: dit is wel érg afgelegen, als dat maar goed komt. Maar het klikte onmiddellijk: Luc en Maria, die in een vorig leven in Tervuren een drukbezochte brasserie- restaurant uitbaatten, zijn twee mensen die kwaliteit en streven naar perfectie weten te combineren met een warm hart en een gevoel van betrokkenheid.
Hun service gaat veel verder dan de klassieke 'koude' kamer met ontbijt. Elke morgen werden we verrast op een rijk assortiment aan brood, kaas, fruit, eieren, enz. En als we dachten 'nu hebben we alles wel gehad', dan nog werden we telkens getrakteerd op iets speciaals.

Luc en Maria waren ook niet te beroerd om tijd voor ons te maken, ons tips te geven voor uitstappen (keuze genoeg in de buurt!), een leuk en niet te duur restaurantje aan te raden. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. We wisten meteen: dit wordt de komende twee weken onze ‘thuis’.

Leven als God in...

Elke avond, bij het ondergaan van de zon, zaten we samen op het terras en genoten van een ron con miel of tinto de verano. Bijpraten over de voorbije dag, vooruitblikken op wat er nog te beleven viel in de omgeving of gewoon kijken en luisteren naar de natuur: het geklater van het water in de bron, een slang die van het dak ploft en zich vliegensvlug tussen de struiken verbergt, de gekko’s als insectenbestrijders.

La Escuela, dat is onthaasting die je bij ons in België niet vindt. Geen hordes luidruchtige toeristen, geen haringen in een ton op een strand. La Escuela, dat is turen naar de sierra, de velden met anijs en zonnebloemen, de steeneiken en de olijfboomgaarden die trillen in het waas van de warmtenevel. Dat is ’s morgens in verwondering opstaan omdat het dal gehuld is in mist, die als een donsdeken tussen de heuvels gekneld ligt, dat is luisteren naar de kikkers in de ‘pilar’. Een ideale plek om je batterijen op te laden. La Escuela del Campo, een naam om te onthouden, een plek om naar terug te keren.