Open brief aan Hendrik Bogaert

Mijnheer de staatssecretaris,

Begin september zal het dertig jaar geleden zijn dat ik bij 'de Staat' in dienst kwam. Toen was er het hardnekkige gerucht - toegegeven, niet helemaal ten onrechte - dat ze daar allemaal luieriken en profiteurs waren. Maar er is veel veranderd, heel veel veranderd. De moderne ambtenaar is zich wel degelijk bewust van zijn maatschappelijk belang, neemt zijn taak ernstig en werkt hard. Misschien dringt dat niet door tot bij u, omdat u zich laat bijstaan en adviseren door dikbetaalde consultants, die zonder blikken of blozen de praktijken uit de privé sector willen toegepast zien in de ambtenarij. Twee totaal verschillende werelden met totaal verschillende doelstellingen en dus ook totaal verschillende werkwijzen. En dus zou de aanpak ook totaal verschillend moeten zijn. Maar neen, uw consultants zijn zo zelfingenomen en zo overtuigd van hun eigen gelijk, dat elkeen die vanuit de ervaring van de werkvloer spreekt per definitie wel ongelijk moet hebben.

Weet u, mijnheer de staatssecretaris, eigenlijk hoe het er aan toe gaat in de ambtenarij? Heeft u zich daar zelf ooit van vergewist? En denkt u dat uw duurbetaalde consultants dat ooit gedaan hebben? Ze werken met modellen uit hun heilige privésector, komen je de les spellen en verkopen voor de rest enkel maar gebakken lucht! 

U gaat er prat op dat u maximaal kan besparen ten koste van de ambtenaren. Want u blijft hardnekkig hameren op het feit dat de ambtenarij draait op misbruiken, gesjoemel en profitariaat. En u hebt zichzelf uitgeroepen tot de moderne Hercules, die deze Augiasstal wel eens zal uitmesten. U negeert straal elke vorm van overleg, omdat u vasthoudt aan uw idées fixes en kost wat kost de beste leerling van de klas wil zijn.

Mijnheer de staatssecretaris, die in een niet zo ver verleden een succesvol zakenman was (het verhaal van uw pralines, nietwaar?), u vergeet in uw besparingswoede wel een belangrijk ding: u kan zoveel ambtenaren laten afvloeien, ontslaan en niet vervangen als u maar wil, maar vroeg of laat valt de molen van het systeem stil. En wat dan? Denkt u nu echt dat u mensen kan vervangen door computers? Denkt u echt dat een dossier van pakweg de belastingen of de RSZ op dezelfde manier kan afgewerkt worden als de robots in de auto-assemblage hun 'product' afwerken?

Ik kan me niet inbeelden dat u dom bent, evenmin dat u naïef bent. Ik kan dus alleen maar besluiten dat u van kwade wil bent.

Kim

Ik weet het, het is onbetamelijk. Maar in de laatste minuten van het proces-De Gelder had ik even de neiging om compassie te krijgen met de beklaagde. Het is en blijft niet goed te praten wat hij gedaan heeft en het is nog minder goed te maken voor de nabestaanden, maar de manier waarop het proces in de media is gevoerd en vooral hoe gerenommeerde advocaten – Vermassen op kop, wat permitteert die zich wel? - zich weer maar eens hebben laten meeslepen door hun mediageilheid, maakt dat een sereen oordeel al bij voorbaat uitgesloten was. Al lang vóór De Gelder ook maar een voet in de zaal van het Assisenhof gezet had, was hij al veroordeeld.

Advocaten en pers moeten zich echter dringend beraden over hun gedrag: in hoeverre dragen ze immers niet bij aan de ondermijning van de rechtsstaat die ze beweren te verdedigen? Denk aan Els Clottemans, die veroordeeld is zonder enig bewijs. Moet je daar als advocaat fier op zijn? Moet je daar als journalist blij mee zijn, nadat je wekenlang in columns en artikels zelfs al de noodzaak van een (zo) eerlijk (mogelijk) proces in twijfel hebt getrokken? En wat te denken van de ‘professionals’, die de volksjury weer maar eens ter discussie stellen? We gaan ze toch geen gelijk geven?

Kim De Gelder hoort vandaag welke vorm van vergeetput zijn deel wordt. En hij zal daar de rest van zijn leven moeten mee leren omgaan. Levenslang, net zoals de nabestaanden van de slachtoffers van zijn moorddadige raids. Net zoals zijn eigen ouders en familie, die met de vinger nagewezen worden en perfect weten wat er achter de handen gefluisterd wordt. Ook die last draagt hij mee, wat anderen ook mogen beweren. 

Naast al deze verliezers zou er maar één enkele winnaar mogen zijn: onze democratische rechtsstaat.
Heeft Kim De Gelder recht op een proces? Ja.
Moeten alle betrokken partijen dit proces ernstig nemen? Ja.
Moeten we ons neerleggen bij de wijsheid van de volksrechtbank? Ja.
Want het alternatief is de jungle van de wetteloosheid, waar de ‘sterksten’ altijd gelijk krijgen.

Begin van een verhaal?

Ze wist het niet, maar elke avond stond hij in de tuin onder haar raam. In de hoop een glimp van haar te kunnen zien. Hij wilde niet dat zij hem zag, want dan zou de magie verbroken kunnen worden.

Ze zou naar hem toe komen en dan moest hij dingen bekennen waarvan hij niet eens zelf zeker was.
Hij vond haar mooi, hemels mooi, maar hoe kon hij haar dat uitleggen zonder dat zij wist hoe hij dat wist?

De eerste keer dat hij haar zag stond zijn wereld stil: op een receptie bij zijn ouders. En even later de tweede keer, opnieuw wist hij niet meer: ze liep gewoon voorbij in een fleurige zomerjurk, haar korte haren weerbarstig tegen de lichte zomerbries in. Ze was verdiept in haar gedachten en hij, wat wilde hij graag weten wat ze dacht. Ze droeg een map met aantekeningen: zou ze een boek schrijven? En waar zou dat boek dan wel over gaan? Zou er een plaatsje zijn voor hem in dat verhaal?

Toen hij op een dag op een terras zat, had hij eerst niet eens in de gaten dat ze enkele tafels verder van hem zat. Wéér driftig met haar aantekeningen bezig. Als ze opkeek, draaide hij snel weg. Wat moest ze wel niet van hem denken, een wildvreemde die haar zo zat te begluren? Hij probeerde haar in te schatten: zijn leeftijd of iets jonger, ogen die de sporen van veel verdriet in zich droegen, kuiltjes in haar wangen die toch wezen op vrolijke momenten... Ach, had hij nu maar het lef haar aan te spreken!

Ze woonde bij haar papa in een ruime villa met grote ramen. Omdat ze zich niet bewust was van zijn verborgen aanwezigheid, liet ze ramen en gordijnen wijd open staan. Hij zag hoe ze vermoeid opkeek van haar notities en door de kamers slenterde. Een zacht muziekje murmelde op de achtergrond: iets klassiek, maar hij kon het niet direct thuisbrengen. Hij hoorde hoe de kranen van het bad werden opengedraaid en hij wist dat hij weer getuige zou zijn van een vast ritueel: hoe ze zich langzaam uitkleedde en haar lichaam bestudeerde voor de grote spiegel. Haar handen die de randen onder haar vermoeide ogen betastten, langs haar nek over haar schouders gleden. Hoe ze even haar borsten masseerde en haar vingertoppen op haar tepels liet rusten. Haar buik, haar dijen.... Hoe ze zich langzaam in het warme water liet zakken en genoot van de intense geur van de badolie. Hij wist dat ze ruim haar tijd zou nemen en dat hij intussen kon dromen hoe heerlijk het zou zijn als hij nu aan de rand van het bad kon zitten en met haar praten, wachten tot ze uit het water zou komen en haar zachtjes en bedeesd zou afdrogen. Zou hij kunnen weerstaan aan  zoveel schoonheid? Of zou hij over zijn woorden struikelen en beschaamd wegvluchten?

Zou ze hem eigenlijk al ooit opgemerkt hebben? Geen teken van herkenning, geen blik, geen woord, niets wees er op dat hij meer dan lucht voor haar was. Een van de zovele anonieme mensen die het straatbeeld bevolken zonder dat je het goed en wel beseft. En hij, hij had ook nooit de moed gehad om uit die anonieme massa te voorschijn te komen.

Op een avond liep hij doelloos door de straten. Voor hij het goed en wel besefte stond hij weer in haar tuin. Het was echt onbewust, hij had dit helemaal niet in gedachten gehad.

Vreemd: er was geen licht in het huis. Ze had er nochtans moeten zijn, want hij kende haar gewoonten. Zou er iets met haar gebeurd zijn? Zou ze voorgoed verdwenen zijn alvorens hij de kans gehad had om haar aan te spreken, gewoon haar naam te vragen. Hij voelde zich er niet goed bij: verward, teleurgesteld, bang. Hij zag zijn droom in rook opgaan.

En dan plots een hand op zijn schouder: 'Ik ben Robin, ik denk dat je op mij wacht'...........