Kim

Ik weet het, het is onbetamelijk. Maar in de laatste minuten van het proces-De Gelder had ik even de neiging om compassie te krijgen met de beklaagde. Het is en blijft niet goed te praten wat hij gedaan heeft en het is nog minder goed te maken voor de nabestaanden, maar de manier waarop het proces in de media is gevoerd en vooral hoe gerenommeerde advocaten – Vermassen op kop, wat permitteert die zich wel? - zich weer maar eens hebben laten meeslepen door hun mediageilheid, maakt dat een sereen oordeel al bij voorbaat uitgesloten was. Al lang vóór De Gelder ook maar een voet in de zaal van het Assisenhof gezet had, was hij al veroordeeld.

Advocaten en pers moeten zich echter dringend beraden over hun gedrag: in hoeverre dragen ze immers niet bij aan de ondermijning van de rechtsstaat die ze beweren te verdedigen? Denk aan Els Clottemans, die veroordeeld is zonder enig bewijs. Moet je daar als advocaat fier op zijn? Moet je daar als journalist blij mee zijn, nadat je wekenlang in columns en artikels zelfs al de noodzaak van een (zo) eerlijk (mogelijk) proces in twijfel hebt getrokken? En wat te denken van de ‘professionals’, die de volksjury weer maar eens ter discussie stellen? We gaan ze toch geen gelijk geven?

Kim De Gelder hoort vandaag welke vorm van vergeetput zijn deel wordt. En hij zal daar de rest van zijn leven moeten mee leren omgaan. Levenslang, net zoals de nabestaanden van de slachtoffers van zijn moorddadige raids. Net zoals zijn eigen ouders en familie, die met de vinger nagewezen worden en perfect weten wat er achter de handen gefluisterd wordt. Ook die last draagt hij mee, wat anderen ook mogen beweren. 

Naast al deze verliezers zou er maar één enkele winnaar mogen zijn: onze democratische rechtsstaat.
Heeft Kim De Gelder recht op een proces? Ja.
Moeten alle betrokken partijen dit proces ernstig nemen? Ja.
Moeten we ons neerleggen bij de wijsheid van de volksrechtbank? Ja.
Want het alternatief is de jungle van de wetteloosheid, waar de ‘sterksten’ altijd gelijk krijgen.