Vaderdag anno 2013

dag papa,

Als je nog leefde, zou je volgende maand 96 geworden zijn.
Als je nog leefde, zouden we vandaag met zijn allen op bezoek zijn geweest. Waarschijnlijk met je favoriete sigaartjes of het donkere bier dat je zo graag dronk.
Je zou trots geweest zijn op je drie kleinkinderen en jouw hand op mijn schouder zou veel meer zeggen dan alle woorden samen: 'Je hebt dat goed gedaan, jongen.'

Papa, ik kan me jou nu moeilijk voorstellen, ruim veertig jaar later.
Zou je nog steeds diezelfde zachte man zijn, waar ik zo naar opkeek? Zou je de harde kantjes van mama afgevijld hebben en haar op tijd en stond met beide voeten op de grond gezet hebben? Zou je nog steeds die schalkse ruiter zijn, die niet verlegen zat om een kwinkslag?
Papa, zou ik je boog gekregen hebben, die na je dood 'verdwenen' is uit de schuttersvereniging door toedoen van mensen waarvan wij dachten dat ze vrienden waren?

Papa, ik heb je verwenst. Vaak heb ik voor jouw witte marmeren steen gestaan met slechts één woord op de lippen: 'waarom?'  Maar ik besef dat er geen antwoord is op die vraag. Omdat kanker geen onderscheid maakt. Het is niemands fout dat je ziek werd en die ziekte je uiteindelijk fataal werd. En ik weet wat je zou zeggen: 'Neen, jongen, dit is geen speling van het lot. Want het lot bestaat niet, we zijn niet voorgeprogrammeerd.'

Papa, het klinkt ongelooflijk melig, maar vandaag heb ik voor de eerste keer in veel jaren gefluisterd: ik mis je.