Viajes andaluces: Ronda, de stad anders bekeken

Afgelopen maand waren we gedurende twee weken terug in Andalusië. Dit keer niet aan de kust, maar in het binnenland, aan de voet van een resem sierra’s die zich als een hagedis door het landschap slingeren. De regio kreunt onder de economische crisis, maar houdt creatief het hoofd boven water. Andalusiërs zijn een trots volk, met een rijk verleden en een hoopvolle toekomst. Ik laat jullie mee nagenieten van enkele bijzondere momenten. Vandaag: Ronda, meer dan alleen maar een brug

Wie Ronda zegt, zegt brug. De ‘Puente Nuevo’ is immers een van de meest gefotografeerde plekjes van heel Spanje. Ronda ligt aan de uitlopers van de Sierra de las Nieves en de Sierra de Grazalema en het is alsof de rivier Guadalevin als boter door de rotsen is gesneden, waarop de stad ligt.

Beide stadsgedeelten zijn eigenlijk verbonden door drie bruggen: de oudste is de smalle stenen Puente Arabe en ligt in het diepste punt van de ‘Tajo de Ronda’; de kloof is daar ruim honderd meter diep. Toen in de zestiende eeuw de oue stad - la Ciudad – te klein werd voor de bloeiende handel en op de oostflank van de Tajo een volledig nieuwe handelswijk, de Mercadillo, uit de grond werd gestapt, bleek het brugje ook al snel te klein en werd een eindje verder een nieuwe en bredere brug gebouwd. Deze nieuwe brug gaat nu door het leven als de ‘Puente Viejo’ of oude brug, want al snel bleek ook zij niet te voldoen aan de eisen van het steeds toenemende handelsverkeer. In 1751 werd de eerste steen gelegd van wat nu een van de meest bekende bruggen ter wereld is; ruim 42 jaar zou het duren voor de Puente Nuevo gebruikt kon worden. Niet alleen als verbinding tussen de twee flanken van de kloof, maar ook als… gevangenis en martelkamer: tot in de Burgeroorlog van 1936-1939 werden gevangenen opgesloten, gemarteld en zonder pardon van de brug gesmeten..

Twee emmertjes water halen

Maar goed, we wilden wel eens iets anders zien dan die brug(gen). Als je van Calle Virgen de la Paz, voorbij de stierenvechtersarena, over de brug naar Calle Arminián loopt en je slaat dan linksaf de Calle de Santo Domingo in, dan sta je plots voor een vrij anoniem gebouw dat volgens het uithangbord het ‘Palacio del Rey Moro’ zou moeten zijn. De werkelijkheid is iets bescheidener: het is nooit de woning van een Moorse koning geweest. Het zeer ruime huis met zijn prachtige tuin is zelfs pas gebouwd lang na de Moorse overheersing! Maar het bijzonderste eraan bevindt zich niet boven maar onder de grond en dat is wel degelijk authentiek Moors: 'la mina de agua'.

De 'watermijn', hoor ik je zeggen? In de veertiende eeuw lag Ronda voortdurend in de vuurlijn van de strijdende katholieken (uit Sevilla) en de Moren (uit Granada), die de stad bezet hieden. Uiteraard was de watertoevoer afgesneden, maar Abomelik zette gevangengenomen christenen als slaaf aan het werk en liet hen een trap uithouwen in het rotsgebergte, tot aan de rivier, om zo de waterbevoorrading voor zijn paleis en de binnenstad te verzekeren. Heel het opzet was een slecht bewaard geheim, want in Ronda liep al snel het gerucht dat ‘de christenen sterven terwijl ze emmers water naar boven halen.’

Nieuwsgierigheid lokte me naar binnen, langs een steile trap met veel te hoge treden waar maar geen einde aan leek te komen. Na iedere bocht dacht ik ‘nu is het genoeg geweest, ik keer op mijn stappen terug’, maar mijn neus krulde: ik moest en zou weten waar de trap eindigde. Na welgeteld 274 treden (je leest het goed: tweehonderd vierenzeventig!) stond ik aan de oever van de Guadalevin, die van op de brug slechts een smal zilveren lint leek. Dit was dus het traject dat de slaven steeds opnieuw hadden afgelegd met hun emmers water. Mijn nieuwsgierigheid mocht dan wel bedwongen zijn, de 274 treden terug naar boven zullen me nog lang bijblijven…

Over water gesproken, een beetje verder naar beneden in de vroegere leerlooierswijk Cutiderías liggen de ruïnes van de Arabische baden. Los baños arabes de Ronda zijn de best bewaard gebleven badhuizen in heel Spanje en Portugal. Ze dateren uit de twaalfde of dertiende eeuw en je kan nog altijd zien waar de ezels rondjes draaiden om het broodnodige water naar boven te halen, wat dan via een uitgebreid systeem van buizen en kanaaltjes naar de verschillende badruimtes werd geleid. Het doet me eraan denken: ik wil dolgraag eens een ‘all-in’ in een hedendaags badhuis.

Viajes Andaluces: de uitvalsbasis

Afgelopen maand waren we gedurende twee weken terug in Andalusië. Dit keer niet aan de kust, maar in het binnenland, aan de voet van een resem sierra's, die zich als een hagedis door het landschap slingeren. De regio kreunt onder de economische crisis, maar houdt creatief het hoofd boven water. Andalusiërs zijn een trots volk, met een rijk verleden en een hoopvolle toekomst.

Ik laat jullie mee nagenieten van enkele bijzondere ervaringen. Vandaag: la Escuela del Campo.

In mijn mailbox zat de wegbeschrijving, want ‘de straat heeft niet echt een naam en onze bed and breakfast heeft geen huisnummer’. Daarmee was de toon gezet: La Escuela del Campo, letterlijk vertaald: de school van het platteland, ligt letterlijk in ‘the middle of nowhere’, op ca. 20km van Ronda en een tiental van het schilderachtige Setenil de las Bodegas. Doe geen moeite, je zal de plek niet terugvinden op een kaart, of via Google Maps. Maar het bestààt, en dat is een zegen.

Hoe kies je een vakantiebestemming? In ons geval zijn er twee voorwaarden: het moet een zonnige bestemming zijn én we moeten rust met cultuur kunnen combineren. Maar dan begint gegarandeerd de discussie: Frankrijk? Italië? Marokko? Of terug naar de streek die ons zo wist te bekoren: Andalusië? Het toeval hielp ons een beetje de knoop door te hakken en zo besloten we rond de jaarwisseling: we gaan met de auto naar het zuiden van Spanje. Die drie dagen auto en twee overnachtingen werden uiteindelijk vervangen door een kleine drie uur vliegen naar Málaga en een huurauto ter plaatse.
Vanaf de luchthaven was het een dik uur rijden, vaak langs bochtige wegen door het bergachtige landschap. De auto, met amper 6km op de teller, kreeg meteen zijn vuurdoop. Maar even na de middag zagen we een slank wit torentje boven de helling uit priemen en een bord tussen het graan gaf aan dat we onze bestemming bereikt hadden: ‘La Escuela del Campo, B&B – casa rural’.

De eerste indruk? Eerlijk: dit is wel érg afgelegen, als dat maar goed komt. Maar het klikte onmiddellijk: Luc en Maria, die in een vorig leven in Tervuren een drukbezochte brasserie- restaurant uitbaatten, zijn twee mensen die kwaliteit en streven naar perfectie weten te combineren met een warm hart en een gevoel van betrokkenheid.
Hun service gaat veel verder dan de klassieke 'koude' kamer met ontbijt. Elke morgen werden we verrast op een rijk assortiment aan brood, kaas, fruit, eieren, enz. En als we dachten 'nu hebben we alles wel gehad', dan nog werden we telkens getrakteerd op iets speciaals.

Luc en Maria waren ook niet te beroerd om tijd voor ons te maken, ons tips te geven voor uitstappen (keuze genoeg in de buurt!), een leuk en niet te duur restaurantje aan te raden. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. We wisten meteen: dit wordt de komende twee weken onze ‘thuis’.

Leven als God in...

Elke avond, bij het ondergaan van de zon, zaten we samen op het terras en genoten van een ron con miel of tinto de verano. Bijpraten over de voorbije dag, vooruitblikken op wat er nog te beleven viel in de omgeving of gewoon kijken en luisteren naar de natuur: het geklater van het water in de bron, een slang die van het dak ploft en zich vliegensvlug tussen de struiken verbergt, de gekko’s als insectenbestrijders.

La Escuela, dat is onthaasting die je bij ons in België niet vindt. Geen hordes luidruchtige toeristen, geen haringen in een ton op een strand. La Escuela, dat is turen naar de sierra, de velden met anijs en zonnebloemen, de steeneiken en de olijfboomgaarden die trillen in het waas van de warmtenevel. Dat is ’s morgens in verwondering opstaan omdat het dal gehuld is in mist, die als een donsdeken tussen de heuvels gekneld ligt, dat is luisteren naar de kikkers in de ‘pilar’. Een ideale plek om je batterijen op te laden. La Escuela del Campo, een naam om te onthouden, een plek om naar terug te keren.