Zand,
je glipt weg
door mijn vingers, door het glas, door de tijd.
Niets zal nooit nog hetzelfde zijn:
onherroepelijk verdwenen met de herinneringen
aan wat ooit was
maar nooit meer zo zal zijn.
En zoals het zand op het glas
sporen en krassen nalaat,
zo is ook mijn hart bezaaid met krassen.
Zozeer, dat ik ook nooit meer dezelfde zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten